? یکی از نوه‏ های سید بحرالعلوم رحمة اللّه علیه نقل می‏کردند که سید بحرالعلوم به خواهرش گفت: «خواهر! نماز میت تو را من می‏خوانم؛ ولی نماز من را فلان شیخ می‏خواند.» آن شیخ، پیرمرد نابینایی بود که برای نماز میّت جایی‏ نمی‌رفته؛ در حالی که بعضی از آقایان بودند که به‌ حسب ظاهر باید آن‏ها نماز سید را می‏ خواندند. خواهر سید فوت کرد و سید نمازش را خواند. اطرافیان منتظر بودند که قسمت دوم فرمایش سیّد بحرالعلوم چه می‌شود، سید که فوت کرد، جنازه را در صحن شریف مرتضوی علیه‌السلام گذاشته بودند و آقایان مشاهیر از مراجع برای ادای نماز میّت به هم تعارف می‏ کردند که ناگهان آن پیرمرد نابینا رسید. سنّ او از همه‌ی آن‌ها بیشتر بود و به قدس و تقوا مشهور بود و کسی اصلاً فکر نمی‏کرد آن پیرمرد برسد. گویا یک نفر ایشان را سوار بر الاغ می‏کند و می‏ آورد. آقایان متحیّر شدند که با آمدن ایشان خوب است نماز را به ایشان واگذار کنیم و همین طور هم شد.
(رک: فوائدالرضویه، ص 670؛ دریای بی‌ساحل، ص105)
‌
┈┄┅═✾•••✾═┅┄