زیارت
? رشد تا بینهایت با اهلبیت علیهمالسلام
? حتی بزرگان ما اینطور به زیارت میرفتند «ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیةً مَرْضِیةً» آنها مربی ما هستند، وقتی ما به زیارت میرویم، بازگشت ما به اهلبیت(ع) است. اگر با شرایط برویم، آن وقت یک اتفاق بیفتد برای ما کافی است. آن اتفاق هم این است که اهلبیت(ع) میزان هستند و در هر زیارتی یک بار باید انسان عرضه شود.
? میزان هستند یعنی چه؟ مثلا در خطاطی وقتی من شروع به نوشتن بکنم، اگر بدون استاد باشم، خط خودم را نگاه میکنم و خیلی هم خوشم میآید و اصلاً هم فکر نمیکنم که خطم بد است؛ ولی وقتی استاد داشته باشم، انسان خطش را در کنار خط استاد میگذارد و میگوید: ای وای، چقدر خراب است، الف که او نوشته با الفی که من نوشتم، چقدر متفاوت است. ما باید در همه اعمال، ائمه(ع) را مدنظر قرار دهیم، زیرا نمونههای کامل و میزان هستند.
? زمانی که من به زیارت بروم، اگر یک بار عرضه حاصل شود، میگویم: ای وای، یک خط صاف نداشتم. در حالی که اگر این کارهای من عرضه نشود، شاید از کار خودم خوشم بیاید.
? این که اولیاء حتی در مراحل بالا همیشه گریه میکردند به خاطر این است که میزان اینها خداست و خدا هم بینهایت است. میزان ما اهلبیت(ع) و آقا امیرالمؤمنین(ع) هستند و هیچکسی نیست که در زمان عرضه کم نیاورد.
? گاهی دلیل اینکه ما مشکلی پیدا نمیکنیم و کار خودمان را میکنیم برای این است که اصلا از عرضه محروم هستیم و متوجه نیستیم که باید عرضه شویم. وقتی انسان عرضه میشود میبیند که خیلی خیلی کار دارد. یک وقتی کسی یک خوابی دیده، دلش را خوش میکند، وقتی عرضه شود، میبیند که خواب اصلا چیزی نبوده است و اهلبیت(ع) شیعیانشان را اینطور قدم به قدم تا بینهایت تربیت میکنند.
┈┄┅═✾•••✾═┅┄┈
حجتالاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری