? ما در عالَم مادّه و دنیا، مثل کسی هستیم که می‏ خواهد غذای لذیذی بخورد؛ ولی بر زبان او پلاستیکی نازک کشیده شده است؛ ببینید چنین کسی چطور غذای لذیذ به دهانش طعم نمی‏ دهد و اگر آن پلاستیک را بردارد، چقدر برای او لذّت‌بخش می‏ شود؟ وقتی انسان از جسم و بدن خود بگذرد، مثل این است که آن پلاستیک نازک را از روی حس‌های او برداشته ‏اند؛ البته به شرطی که انسان، شلوغ نباشد؛[ منظور این است که افکار متشتّت نداشته باشد. ] و راهی به عالم معنا ‏پیدا کرده باشد.
‌ حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری: