مراقبه
? مراقبت بر خوراک روح
? امام مجتبی (علیه السلام) با تعجب فرمودند: «عَـجِبْتُ لِمَنْ یَتَفَکَّـرُ فى مَـأْکُولِهِ کَیْـفَ لا یَتَفَـکَّـرُ فى مَعْـقُـولِهِ، فَیُجَنِّبُ بَطْنَهُ ما یُؤْذیهِ، وَ یُودِعُ صَدْرَهُ ما یُرْدِیهِ؛ در شگفتم از کسى که درباره خوراکی‌هاى خود اندیشه و تأمل مى‌کند ولی درباره نیازمندی‌هاى فکرى و عقلى‌اش تأمل نمی‌کند، پرهیز مى‌کند از آنچه معده اش را اذیت مى نماید و قلب خود را از پَست‌ترین چیزها پر می‌کند.»
? انسانی که برای مأکولات (خوراکی ها) ذائقه خود را به کار می‌اندازد، علاقه خود را به کار می‌اندازد، از وقتی که می‌خواهد غذایی یا میوه‌ای را، تهیه کند چقدر دقت‌ها در این بخش به کار گرفته می‌شود، مبادا ضرر داشته باشد، بخش فردی آن جدا، بخش گروهی و اجتماعی آن جدا، خواص آن مشخص، آفات آن مشخص، چرا نسبت به معقولات و مُدرکات خود و مقوّمات شخصیتی خود و مقوّمات ایمانی خود آن‌قدر دقت ندارد؟ تمام شنیده‌ها ورودی‌های به نفس هستند، این‌ها باید میزان داشته باشند، باید خط تراز داشته باشند، شکل‌دهنده به شاکله و شخصیت هر فرد هستند، این‌ها باید از یک فیلتری عبور داده شود. آثار حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری
